VIZIONI IM

Anti-amerikanizmi është mbi të gjitha maskimi i agjendës personale përmes përdorimit të partnerëve ndërkombëtarë për interesa korruptive.

Reforma, në sytë e shqiptarëve nuk lexohet më si një sukses, por si një drejtësi e politizuar që mbron pushtetin e dënon opozitën.

Vendi ka nevojë për një hapësirë komb që t’u shërbejë qytetarëve të këtushëm, bashkombasve në rajon, ashtu si dhe diasporës kudondodhur.

Ky përvjetor i 15-të, më shumë se celebrim, është një kushtrim për të djathtën shqiptare për të përmbyllur një projekt të pa-përfundiar.

Panamizim do të thotë të pranosh paratë e çdokujt. Një risk që nuk i shërben as Shqipërisë, as Europës, as perëndimit.

Korruptimi i Charles McGonigal dëshmon qartazi që në Shqipëri janë kaluar disa vija të kuqe të cilat hedhin hije dyshimi tejet të forta.

PD ka një shans historik për të shkruar një kapitull të ri të zhvillimit kombëtar. Por a do të dalë mbi vetveten për ta arritur këtë gjë?

Rithemelim do të thotë të jesh një alternative, jo zëvendësues. Do të thotë ndryshim, jo vijueshmëri. Do të thotë misionar, jo kolltukofag.

Një shtet që po shpopullohet, bashkëkombas të tradhëtuar e një diasporë që nuk voton? Hapësira komb, si një alternativë e paevitueshme.

“Liri, Demokraci, dhe Dinjitet” do të thotë rithemelimi i një lëvizjeje kombëtare ashtu si ajo e viteve 90, një slogan i ri për diçka të re.

Realiteti i ri gjeostrategjik duhet të na nxisë të kemi një interpretim të ri të sensit që duhet t’i japim konceptit të sovranitetit.

Vetëm një parti realisht demokratike, mund të jetë dhe një forcë realisht pro-perëndimore, europiane e amerikane.

Kjo është një betejë lidershipi dhe vizioni për ristrukturimin e aksionit të një force politike kombëtare. Një moment historik unik.

Ndër shkrimet e para (2021) mbi nevojën e një rithemelimi të plotë të forcës opozitare më të madhe në vend.

Nga njëra anë është paraja e shpejtë e narko-ekonomisë socialiste, nga ana tjetër sfida herkuliane e ndërtimit të një ekonomie europiane.

Ajo që po ndodh me Brexit, është një mësim për mbarë Europën, por, dhe pa asnjë dyshim, edhe për forcat politike shqiptare.

Një projekt për ndryshimin e madh, një sipërmarrje kombëtare që hedh rrënjët për zhvillimin e shekullit të ri shqiptar.

Dhe derisa do të besoj në një ëndërr e në disa vlera, nuk do rresht betejen time kundra fasadave të gënjeshtërta të një propagande të ulët.

Shqipëria do të etiketohej si vendi i vetëm në botë,që eksporton drogë e importon plehra. Këto janë punë plehrash,punët e një shteti mafioz.

A mundet vallë që shteti shqiptar – kazermat, spitalet, shkollat e sipërmarrjet e tij – të dezertohen masivisht nga një komb i tërë?